Deze column is geschreven door Sjors Selger, een ervaren professional, actief in de grafimediawereld in de Benelux. Hij publiceert elke editie van de papieren PRINTmatters een column. Bij deze ook eens op onze site.
Kort geleden is de beslissing genomen ons team uit te breiden met een millennial. Het komt me voor als een verstandig besluit en zeker geen overbodige luxe. Nu is het niet zo dat je binnen onze onderneming struikelt over de rollators of dat een continue stroom van incontinentiematerialen moet worden gegarandeerd om de boel draaiende te houden, maar zeker is wel dat de gemiddelde leeftijd in het personeelsbestand de afgelopen jaren steeds een stijgende lijn heeft vertoond. Uniek voor ons bedrijf is het niet; het is de algemene trend in de drukkerijwereld.
Waar de grafische branche ooit als een sexy vakgebied werd beschouwd met een uitermate goed geregelde cao, lijkt deze successtory tot een einde te geraken.
IT, reclame, promotie en marketing zijn voor de nieuwe generatie meer attractief en ga er maar aan staan om je boodschap als werkgever in onze branche zo attractief in te kleden dat jong aanstormend talent zich bij jouw organisatie wil vervoegen om haar of zijn diensten beschikbaar te stellen.
Ons bedrijf is, zo komt mij voor, behoorlijk genereus. Een arbeidscontract met een redelijk aanvangssalaris, een opleidingsprogramma binnen en buiten de onderneming, een vaste werkplek met warme dranken en groente- of tomatensoep tussen de middag, een draagbare flinterdunne computer, een mobiele telefoon en een toettoet van de zaak met tankpas. En dan ook nog worden omringd met tientallen jaren werkervaring van collega’s die goede en slechte tijden gekend hebben; en dit niet slechts van de televisie.
Waar onze nieuwkomer met veel energie en gretigheid, alsmede met een naar mijn onbescheiden mening iets te veel zelfovertuiging , zijn start maakte, kwam hij er al snel achter dat de praktijk vele malen complexer en weerbarstiger bleek dan alles wat hij tijdens zijn opleiding toebedeeld had gekregen. Na een aantal weken verzuchtte hij dat hij zichzelf helemaal opnieuw moest uitvinden. Ik werd er blij van. De tijd van dromen was voorbij. Welcome to the real world.
Onze youngster maakte nog een opmerking, die mij aan het denken zette. Hij stelde vast dat hij niet eenvoudig aansluiting vond bij de soms harde en confronterende realiteit van onze dagelijkse praktijk. De theoretische boekenwijsheden, toegediend door academici die rechtstreeks vanaf de universiteit en hogeschool de onderwijswereld waren ingestroomd maar nooit een kilo papier of karton hadden ingekocht, de geur van drukinkt hadden opgesnoven of aan een onderhandelingstafel met een leverancier of klant hadden plaatsgenomen, sloten onvoldoende aan bij dat wat nu van onze nieuwe collega werd gevraagd.
Deze jonge gast is in onze organisatie direct in het diepe gegooid. Zonder zwembandjes. Maar wel met een paar badmeesters met zo’n grote haak aan de kant die er voor zorgden dat hij niet zou verzuipen. Na drie maanden kan ie zwemmen. Op de buik en op de rug. Schoolslag en vlinderslag. Hij gaat alleen onder water en komt weer boven. Missie geslaagd!